De man achter het papier
In 1978, na zijn studies, kwam Marc samen met zijn vrouw Greet in Torhout wonen. Hij werkte hier jarenlang als ergotherapeut en is vader van twee kinderen. Van jongs af aan pent Marc graag dingen neer. “Ik schreef vroeger graag opstellen, liefst met zoveel mogelijk verschillende woorden. Eind jaren 90’ schreef ik mijn eerste gedicht. In 2007 schreef ik een gedicht voor het doodsprentje van mijn vader. De woorden vloeiden eruit. Later volgde een dichtverhaal over mijn moeder. In 2021 ging ik op pensioen, en maakte ik er een gewoonte van elke week een haiku te posten op Facebook, met een foto genomen door mijn vrouw.”
Marc diende in 2022 voor de tweede maal zijn kandidatuur in om stadsdichter te worden. Zijn haiku over de oorlog in Oekraïne greep de jury aan. “Het is moeilijk om gedichten te vergelijken. Iedereen schrijft op zijn eigen manier, zoals hij gepend is. Ik had ingeschreven met een soort nonchalance, ‘we zien wel’. Toen op de proclamatie duidelijk werd dat ik de rol van stadsdichter kreeg, begon ik de spanning en verantwoordelijkheid te voelen. Gaan de mensen tevreden zijn? Ga ik voldoen aan de verwachtingen van het bestuur? Heel wat schoot op dat moment door mijn hoofd. Nu kan ik alleen maar tevreden terugkijken en hopen dat ik alle verwachtingen heb ingelost.”
Torhout, een bron van inspiratie
De voorbije twee jaar ontsprongen er meer dan 50 gedichten aan de pen van Marc, allemaal gelinkt met Torhout. “In het begin weet je niet wat je allemaal gaat schrijven, maar je hebt maar je ogen te openen. Er gebeurt zoveel in de stad en er is zoveel te zien. Ik kwam op verschillende plaatsen in Torhout en babbelde er met de mensen, en dat gaf me inspiratie. Torhout wordt tenslotte gemaakt door zijn inwoners, door de mensen die er leven.” Heel wat Torhoutse verenigingen, evenementen en plaatsen werden vereeuwigd in een gedicht. “Als ergotherapeut hield ik me vaak bezig met betekenisvolle activiteiten. Waarom doen mensen wat ze doen, wat steek je in een activiteit en wat krijg je terug? Dat is vaak de leidraad van mijn gedichten. Ik laat voorwerpen, evenementen en plaatsen over zichzelf vertellen en nodig de mensen uit om ze te ontdekken, te leren kennen.”
Dichter bij de mensen
Een van de taken van de stadsdichter is poëzie naar de mensen brengen en ambassadeur zijn van onze stad. Marc ging samen met het bestuur vlijtig aan de slag om zijn gedichten te verspreiden via affiches, filmpjes, sociale media en de pers. “Voor mij was het belangrijkste dat mijn schrijfsels tot bij de Torhoutenaren kwamen, en dat is gelukt. Ik ging op baan en praatte met mensen en probeerde ook groepen die anders minder aan bod komen in de kijker te zetten. Ik ben blij dat ook de samenwerking met het bestuur vlot verliep.”
Als stadsdichter schreef Marc gedichten over en voor Torhout en zijn inwoners. “Gedichten moeten klikken, juist zitten. Daarvoor moet je echt in het hoofd kruipen van waarover je schrijft en dat kostte soms veel voorbereiding. Het geeft me voldoening als ik de tranen in iemands ogen zie schieten of een glimlach zie verschijnen en zo de bevestiging krijg dat de tekst juist zit.”
Een nieuwe wind
We zwaaien Marc eind januari uit en nemen eervol afscheid van een toegewijde stadsdichter. In de Poëzieweek geeft Marc de pen over aan de nieuwe Torhoutse poëet. “Ik heb alvast de smaak te pakken en blijf verder dichten. Hopelijk laten de muzen me niet in de steek. Aan de nieuwe stadsdichter: geniet van je kunst en van je jaren als stadsdichter. Heel veel succes!”
